"Er is wel iets aan de hand, maar ik wil niet vertellen wat!"

"Ik ben van mening dat ik het mooiste werk ooit heb. Maar soms... soms is dit werk ook zó moeilijk. Want hoe moeilijk is het om te zien dat een kind er in zijn eentje niet uitkomt, maar elke vorm van hulp of ondersteuning afwijst? Ik wil jullie voorstellen aan Lenn, een jongen die in zijn jonge leven al te veel heeft moeten meemaken: mishandeling, verwaarlozing, uithuisgeplaatst worden... en heel eerlijk? Dan denk ik nog niet de helft te weten."

"En toch: als je Lenn ziet, zie je een lieve, vriendelijke en behulpzame jongen. Negen van de tien keer is hij buiten aan het spelen of fietst hij rondjes. Hij roept altijd enthousiast je naam als je aan komt lopen en hij je al even niet heeft gezien."

"Maar, als je diep in zijn ogen kijkt, zie je de lege blik, de pijn en de emoties. De emoties waar hij geen woorden aan kan geven en de pijn die hij zelf niet altijd begrijpt. Soms zie je wel zijn onrust, spanning en boosheid. Af en toe moeten we het helaas ook wel eens 'zwart voor z'n ogen' noemen."

"In de behandeling proberen we hem te leren woorden te geven aan bepaalde emoties. Door te benoemen wat we denken te zien, door Cognitieve Gedragstherapie-oefeningen met hem te doen, door voorbeeldgedrag te laten zien, door gesprekjes te voeren, door middels creatieve middelen een ingang te vinden. En ja, we zien een kleine vooruitgang. Stapje voor stapje leert hij zich kwetsbaar op te stellen om vervolgens nóg sterker te worden en zich verder te ontwikkelen."

"Maar er zijn nog genoeg momenten dat hij die muur optrekt en zijn grens aangeeft. Een grens die we accepteren. Hij bepaalt het tempo, niet wij. Dus in plaats van die muur meteen af te breken (wat ik het liefste zou willen doen), kruip ik met hem achter die muur en ben ik stil. Ik leg een arm op z'n schouder, fluister dat ik er voor hem ben als hij er wel klaar voor is en laat het rusten."

"Het moment waarop hij klaar is voor zijn traumabehandeling komt nog wel. Dat weet ik zeker!"