Ervaringsverhaal van oud-cliënt Patrick en zijn moeder Petra

In 2007 kwam Patrick als negen-jarige jongen bij Koraal locatie De Hondsberg. Patrick was slachtoffer van een zwaar zedendelict. Hij kreeg last van woedeaanvallen. Omdat het thuis niet meer te houden was, verbleef Patrick 1,5 jaar voor behandeling bij De Hondsberg. Patrick (26 jaar) en zijn moeder Petra blikken terug op die tijd en vertellen hoe het hen is vergaan.

Petra kreeg veel onbegrip uit haar omgeving. “Ik kreeg te horen ”Je gaat je kind toch niet opruimen?". Dat gaf mij een schuldgevoel. Maar ik wist dat dit het beste was voor Patrick. We hadden geen leven meer en ik zag zijn pijn en verdriet. Hem achterlaten was zo moeilijk. Op maandagochtend bracht ik ons Patrick weg en moest dan moederziel alleen terug naar huis. De tranen liepen dan over mijn gezicht. Maar anderhalf jaar op De Hondsberg was het waard. We hadden onze zoon weer terug.”

Patrick: “In die tijd heb ik mijn trauma verwerkt. Ik heb geaccepteerd wat mij is overkomen en rust gevonden. Ook heb ik heb geleerd over mijn gevoel te praten, me te uiten en mijn woedeaanvallen beter onder controle te krijgen.  Ik heb me bij De Hondsberg leren ontwikkelen en verbeteren. Het was zwaar en niet leuk om van huis te zijn, maar het heeft mij veel gebracht.”

Ook Petra had last van het seksueel misbruik van haar zoon. “Ik had nachtmerries wat er met Patrick gebeurd is. Wat hij heeft beleefd, heb ik ook meebeleefd. Dat vergeet je je leven lang niet. Bij De Hondsberg heb ik geleerd het een plekje te geven. Ik ben blij dat wij bij De Hondsberg zo goed geholpen zijn.”

Na De Hondsberg ging Patrick weer naar huis. “Ik ging naar school en had een baantje. Het ging heel goed, totdat vier jaar later mijn ouders gingen scheiden. Ons gezin viel uit elkaar en ik maakte als 15-jarige verkeerde keuzes. Ik besloot bij mijn vader te blijven wonen, maar kreeg daar te veel vrijheid. Ik begon te blowen, deed niet meer mijn best op school en spijbelde veel. Ook bouwde ik schulden op. Het was een rollercooster.”

Zijn moeder hield Patrick van een afstandje in de gaten. “Ik bracht hem zijn lunchtrommeltje en bracht hem naar school of naar zijn stage. Maar zodra ik mijn rug keerde, ging hij daar weg. Ik stond machteloos. Maar ik liet Patrick niet vallen. Ik heb altijd gezegd “Mijn deur staat voor je open, ik help je.” Natuurlijk was ik onzeker over de situatie. Heb ik het wel goed gedaan of had ik het anders moeten doen? Ik heb toen zelf gesprekken en begeleiding gehad. Dat heeft mij sterker gemaakt.”

Heel langzaamaan is het weer goed gegaan. Wat was het omkeerpunt voor Patrick? ”Ik werd toch ouder en dacht zo kan ik niet verder. Ik ben na gaan denken wat wil ik nu? Twee jaar geleden ben ik weer gaan werken en gestopt met blowen. Sindsdien gaat het beter. In de toekomst wil ik graag een eigen huisje, eigen vervoer en ook financieel weer op eigen benen staan. Ik heb er vertrouwen in.”

Petra blijft zich zorgen maken, bijvoorbeeld over zijn financiën. “Ik ben heel eerlijk, ons Patrick heeft zijn leven lang sturing en begeleiding nodig. Ik hoop dat hij een mooie toekomst krijgt, want dat verdient hij. Zo lang ik leef, zal ik hem en mijn andere zoon helpen, wat er ook gebeurt. Twee maanden geleden had ik een gesprek met de huisarts en die zei ”Jij, jij bent een échte moeder.” Dat heeft mij veel goed gedaan.”